Wie van jullie is er Italiaans?

Soms maken Antonio en ik handig gebruik van het feit dat we twee talen met elkaar kunnen spreken. Zo schakelen we op straat met gemak over naar het Italiaans als we straatverkopers tegenkomen. Als ze denken dat we toeristen zijn, proberen ze het niet eens 🙂

Ook voor een beetje extra privacy maken we daar weleens gebruik van. Zo stond ik laatst iets te passen in een kledingwinkel in Nederland en vroeg ik aan Antonio:

“Come mi sta?” (Hoe staat het?)
en hij antwoordde:
“Non lo so, ti sta un po largo” (ik weet het niet, een beetje te wijd).

Waarop de verkoopster zei:
“Le posso dare una cintura?” (zal ik u een riem geven?)

En ik antwoordde, een beetje gegeneerd:
“Neehoor, bedankt. Ik denk dat ik even iets anders pas.”

Ze was lichtelijk in de war.

Uiteindelijk vond ik een mooie trui. Antonio wilde hem afrekenen en hij vroeg:
“Mag ik even pinnen?”

Nu wist ze het niet meer en riep uit:
“Ja, eeh, wie van jullie is er nu Italiaans?”

We legden het uit en raakten met haar aan de praat. Ze bleek meer dan tien jaar in Italië te hebben gewoond en vond het heerlijk om af en toe nog wat Italiaans te kunnen spreken.

Met een glimlach liepen we de winkel uit.