“Slaap, kindje slaap… Slaap, kindje slaap…” Zo ligt mijn zoon van twee zichzelf in slaap te zingen. Ik blijf nog even bij hem in de buurt om te kijken of hij rustig in slaap valt. Ik geniet ervan om hem zo lekker bezig te horen. “Buonanotte!” gaat hij verder “dat zegt papa”. En weer: “buonanotte! Dat zegt papa”.
In korte tijd, zo voelt dat voor mij dan, heeft hij flinke stappen gezet in zijn taalontwikkeling. Hij maakt inmiddels lange zinnen, gebruikt de verleden tijd en oefent volop hoe hij dingen moet uitdrukken. Hij gebruikt nog steeds wel Nederlands en Italiaans door elkaar, maar het begint steeds meer te lijken op wat zijn grote zus van vier doet. Inmiddels voeren ze dit soort gesprekjes met elkaar:
Hij: “waar is die uccello [vogel] nou?”
Zij: “L’uccellino [het vogeltje] is weggevlogen!”
Wel handig, dat ze gewoon hun eigen taaltje met elkaar kunnen spreken – net als papa en mama!
Als we aan het videobellen zijn met de familie in Italië, moeten we hem er nog wel aan herinneren dat opa en oma geen Nederlands begrijpen. Dat was ook zo toen mijn dochter die leeftijd had.
Nu ik hem zo bezig hoor in zijn bedje, bedenk ik me dat ook hij steeds bewuster connecties begint te maken.
Glimlachend loop ik de trap af en denk: ‘Buonanotte, grote jongen.’
Speaking more languages 