Van de ene taal naar de andere

“Mama, zijn er hier ook zanzare?”, vroeg mijn dochter toen we twee weken geleden op het strand zaten. “Nee, hier zijn geen muggen”, antwoordde ik. “Oh, OK, maar wel formiche“, zei ze – en ze wees naar een groepje mieren dat over het zand marcheerde.

Codewisseling, of code-switching: het wisselen tussen twee talen tijdens een gesprek tussen twee of meer gesprekpartners. In de periode dat Antonio en ik elkaars taal aan het leren waren, hebben we dat veel gedaan. Aan het begin door consequent onze eigen taal tegen elkaar te spreken. Toen we beiden een goed niveau hadden in elkaars taal werd de regel eerder dat we het gesprek vervolgden in de taal van de eerste zin. Uiteindelijk ontstond ons eigen ‘taaltje’ waarin we ook binnen zinnen of tussen zinnen wisselden van taal.

Zo kon het zijn dat in een volledige Italiaanse zin het woord ‘makelaar’ voorkwam, of dat er een uitroep als ‘che schifo!’ (wat vies!) volgde op een Nederlandse zin.

Codewisselen: waarom doen we dat?

Toen ik merkte dat mijn dochter steeds vaker begon te code-switchen, vroeg ik me af of het kwam doordat ze de ene taal beter beheerste dan de andere. Er blijken heel veel redenen te zijn voor code-switching:

Bron: Owlcation

Het wordt juist eerder gezien als een verrijking dan een beperking en alleen als je taalbeheersing in beide talen goed is, kan je het. Ik mag dus opgelucht ademhalen wat dat betreft.

Wat voor de toekomst misschien iets minder goeds belooft, is dat codewisseling ook gebruikt wordt om je te identificeren met, of af te zetten tegen, je gesprekspartner. Dat kan ik mooi illustreren met wat er twee dagen geleden gebeurde…

Na een paar keer aardig vragen of Julia haar tanden ging poetsen zei ik tegen haar:

“Ik wil geen ‘nee’ meer horen, we gaan nu tandenpoetsen.”
Ze keek me ondeugend aan, aarzelde even, en zei toen triomfantelijk:
“NO”

Wat ben ik blij dat ze nog geen 16 is.